Laurence Cunnane, çalışmalarını belgeselci bir gelenek içerisinde kalarak sürdürse de, keskin ve bağlamından ayrıştırılmış detaylara odaklanarak, bütünü göstermekten kaçınan ve böylelikle alışılagelmiş belgeselci ifadeden kendisini ayıran bir üretim tarzını sahipleniyor. Açığa çıkarttıkları kadar gizledikleriyle de kendini tanımlayan fotoğrafları, bakışımızı günlük hayatta gözümüzün önünde olan ancak fark etmediğimiz inceliklere ve anlara yönlendiriyor. Ne var ki, ne denli yakınlaşmaya cüret ederse etsin, kamera yalnızca bir başka engel daha teşkil ediyor. Cunnane, bu ikilemin fotoğrafçılığa özgü bir melankolide kristalize olduğunu ve bu melankolinin kendi pratiğinin merkezinde bulunduğunu belirtiyor. Fotoğraf, bir yandan güçlü bir tutku ve yakınlaşma edimi iken, bir yandan da arkasında yüzeyler ve yansımalardan mürekkep bir koçandan başka şey bırakmayan bir disiplin. Nihayetinde nesnelerin beyhudeliğinin açığa çıkışı, fotoğraf çekme ediminden başka elimizde bir değer olmadığına işaret ediyor. Eserin kendisi ise yalnızca bir hasret ve arayışın ispatı.
