Sanki bir biblo.Vapur ile önünden her geçişimde hayranlıkla seyrettiğim bir bina Haydarpaşa gar binası. Her kattaki pencerelerin farklı dizaynı, kuleleri, kocaman saati, hep ilgimi çekmiş, bina gibi mimarlarına da hayranlık duymuşumdur.
Bu güzel yapının görevi ise ayrı bir anlam taşıyor; insanları bir birleştiriyor, bir ayırıyor. Hep bir koşuşturma. Hüzünlü ayrılışlar, sevinçli kavuşmalar... Hele bu ayrılışlarda beklenenin gelmemesi, ya da yolcu edeceğimize yetişememek ne acı. Anadolu’dan gelen kişi İstanbul’u ilk kez Haydarpaşa’nın merdivenlerinden seyrediyor.
Şinasi Barutçu Kupası’nda 3.turu atladığım gece vapur ile önünden geçerken, hazırlayacağım 6 kare, birden gözlerimin önünde beliriverdi. Bildik uğurlama sahneleri... beklenenin gelmeyişi... onun ise elinde çiçeklerle koşup yetişememesi...
Defalarca bu mekana gidip, bu sahneleri hazırladım. Resimsi bir tadı olması için grenli bir çalışma yaptım, agrandizörde basıp, sepya tonladım ve fotoğrafın etrafını da kimyasallarla eskittim. Bu çalışmamla Şinasi Barutçu Kupası’nı almıştım.
Daha sonraki yıllar Marmara Üniversitesi’nde master eğitimim sırasında belgesel fotoğraf dersinde yine bu mekanı konu olarak seçtim ve bakanlıktan izin alarak her köşesini fotoğrafladım. Yine her gördüğümde fotoğraflamadan edemediğim bu güzel binanın yanmış halini fotoğraflamak ise içimi acıtıyor. Artık bu tarihi mekanda tren düdüklerinin duyulmayışı se ayrı bir acı.
