Gezi her bir sesin çok önemli olduğunu ve iyi insanların da kazanabileceğini gösterdi. Benim için Gezi Parkı hareketinin temeli bu.31 Mayıs gecesi, büyük bir karmaşa olduğunu ve polislerin insanları Taksim'den çıkarmaya çalıştığını öğrendim. Bunun üzerine, fotoğraf makinamı alıp sokağa çıktım. Harbiye'den Taksim'e ulaşmaya çalıştığımda gördüm ki, manzara Francis Ford Coppola'nın 'Kıyamet' filmi gibi. Etraftaki yoğun gazı, öbek öbek polisleri aşarak Taksim'de göstericilerin yanına ulaştım ve gördüklerimi fotoğraflamaya başladım. Sonrasında Taksim'den Beşiktaş Akaretler'e harekete geçildi. Bu kez kendimi Akaretler'de, barikata çok yakın bir noktada buldum. Anlayacağınız Gezi Direnişi'nde ilk günden itibaren barikatlarda fotoğraf çekmeye başladım ve hiç geri çekilmedim.
Barikatta duran çocuklara çok büyük saygı duydum, zira onlar çok zor şartlar altında direnirken, ben günün sonunda bir şekilde kendimi kurtarabiliyordum. Olaylar patlak verdikten sonraki günlerde, medyada neredeyse hiç haber paylaşılmamıştı. Bu yüzden fotoğraf çekmeye devam ederek, bir anlamda olayları belgelemeye devam ettim. Her şey öyle hızlı gelişiyordu ki! 'müsait bir yerde kaptan' denilemeyecek bir noktadaydı…
