Civan Özkanoğlu, ilk solo sergisinde, ışığın işlenebilirliğinden faydalanıyor. Fotoğraflarındaki ışık, gündeliğin teatralliğini ön plana çıkarıyor. Çoğu zaman insanların olmadığı fotoğraflar, hikayenin kendisini, öncesini, sonrasını gösteriyor. Özkanoğlu'nun tortulaşmış ve kırılgan anlatımları, hem kendisi hem izleyici için her zaman 'bizzat.' Bu sayede tanımsal olarak geçmiş bir ana ait olan fotoğrafa insan unsuru tekrar ekleniyor.
