Civan Özkanoğlu, ilk solo sergisinde, ışığın işlenebilirliğinden faydalanıyor. Fotoğraflarındaki ışık, gündeliğin teatralliğini ön plana çıkarıyor. Çoğu zaman insanların olmadığı fotoğraflar, hikayenin kendisini, öncesini, sonrasını gösteriyor. Özkanoğlu'nun tortulaşmış ve kırılgan anlatımları, hem kendisi hem izleyici için her zaman 'bizzat.' Bu sayede tanımsal olarak geçmiş bir ana ait olan fotoğrafa insan unsuru tekrar ekleniyor.
Bu teatral düzendeki ana karakter, bazen önemli bazen tamamlayıcı bir rol oynasa da ‘mahrum’ olandır. Özkanoğlu'nun fotoğraflarında merkezde olan bu hal, fotoğrafçı-süje ilişkisini tersine çeviriyor. Diğer bir deyişle, bu mahrumiyet, görülmesi ya da gözlemlenmesi gerekenden ziyade, çekici bir şeye dönüşüyor. Sanatçı, gündelik durumlardan oluşan malzemesini neredeyse yüzsüz bir şekilde görselleştiriyor ve bu klostrofobik derecede yakın ilişki, onu avutuyor. Kelimelerle zorlu olacak bir süreci görüntülerle özetliyor.
Kaynak:http //www.elipsisgallery.com/
Kaynak:http //www.elipsisgallery.com/
Yorumlar