Dünyanın hemen her yerinde insan giderek artan zorunluluklara, sürüp giden döngülere, her şeyin kendisi için üretildiği hazır bir çevreye, sıkışmışlığa ve aynılaşmaya doğru sürükleniyor. Sahip oldukları ne kadar çoğalırsa o denli yetemiyor, istekleri de o ölçüde artıyor. Sınırları genişledikçe etrafını saran boşluk büyüyor, hangi amaca hizmet ettiği hızla bulanıklaşıyor. İnsan, gitgide kendi yarattığı sistemin bir tutsağı oluyor. İçine düştüğü bu girdaba direnenler, mücadele azmini kendinde görenler bir çıkış tabelası arıyor.Durmadan bir çıkışın yolları aranıyor sonra. Bir şehirden, mekândan, fikirden, zamandan, alışılandan ya da insanın ta kendisinden… Bu bir tercih, ve girilenin terkini gerektiriyor. Ama her çıkış yeni bir giriş değil mi? Ve her giriş, çıkmaya doğru atılacak ilk adım?
Sürekli geçtiğimiz kapılar var; oralarda aradıklarımız, umutlarımız, beklentilerimiz, heveslerimiz var. Terkimizde ise hep yalnızlık. En sadık dostumuz.
http://www.ifturquie.org
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder