Çocukluğumdan beri merak eder dururum, “Çöpler nereye gider?” ve “Onları koyacak yerlerimiz tükendiğinde ne olur?”. “Çöpün Yedi Günü”nde atıklara ve tüketime, çöpü kişileştirerek dikkat çekmeye çalıştım. Ailemden, arkadaşlarımdan, komşularımdan ve diğer tanıdıklarımdan bir hafta boyunca çöplerini ve geri dönüşebilir atıklarını tutmalarını ve daha sonra onları beraber fotoğraflamayı istedim. Tabii ki buna kendim ve sekiz yaşındaki oğlum da dahil, çünkü ona da sorunun bir parçası olduğumuzu göstermek istedim. Geri dönüşebilir atıkları biriktirmelerini birkaç nedenden dolayı istedim. İlki, aşırı ambalaj kullanımı; ikincisi, geri dönüşen plastiğin doğaya olan inanılmaz maliyeti ve üçüncüsü, büyük kısmı okyanuslarda sürüklenen atıkların çoğunun dönüşüm tesislerine ulaşamamasından kaynaklı oldu. Fotoğraf setlerini Kaliforniya Altadena'daki evimin arka bahçesinde kurdum. Su, orman, kumsal ve kar; dokunulmamış hiçbir doğal alan yoktu ve amacım çöpün ne kadar istilacı olduğunu göstermekti. Çöp mevzuunu kişileştirmeye kendimden başlayıp etrafıma doğru genişletirken, kimilerinin bu mevzuu üzerine daha derin düşündüğünü fark ettim. Birçok kişi için çöplerini biriktirip onları ortalığa yaymak, bir değişimin gerekliliğine ikna edici olmuştu. Kimileri bu krizi hafifletmek için bazı ufak adımlar atmıştı. Fotoğraflarıma bakınca bu serinin sadece atıklarımızın değil, aynı zamanda değerlerimizin belki biraz daha gelişen değerlerimizin bir kaydı olan anlık bir arkeolojiye benzediğini düşünüyorum.http://tr.zfotofest.ist/photographers.html
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder